Maine Coon – kompromis między psem a kotem

Podobno ludzie się dzielą na tych, którzy wolą psy i koty. Ja jestem zdecydowanie kociarą, choć osobiście obstaję jednak przy tym, że ktoś kto nie lubi kotów prawdopodobnie nigdy żadnego nie miał i kieruje się stereotypami. Ponad dwa lata temu nasza rodzina powiększyła się o Pana Elvisa. To mój trzeci kot i pierwszy kot rasowy. Jak wygląda życie z kotem rasy Maine Coon?

Na kota zdecydowałam się w pandemii, bo zdalne nauczanie i nakaz siedzenia w domu nie pozostał bez wpływu na juniora. Uznałam więc, że przyda mu się towarzystwo. Zdecydowaliśmy się na kota, bo w naszej sytuacji był lepszym rozwiązaniem niż pies, z którym trzeba kilka razy dziennie wychodzić na spacer. Nie znaczy to, że kot nie wymaga zaangażowania i czasu – po prostu ma nieco inne potrzeby. Padło na Maine Coona. Od dawna zachwycały mnie te koty, a charakterologicznie wydawał się on idealnym kompanem.

Maine Coon to jedna z największych kocich ras. Koty są masywne, potrafią osiągać wagę 12 kg i rozmiarami bardziej przypominają średniej wielkości psa, niż znane nam wszystkim koty-dachowce. Mają długą i grubą sierść, na którą składa się podszerstek i wodoodporna warstwa wierzchnia. Maine Coony mają także urocze kępki sierści na uszach i łapkach oraz niesamowicie puszyste ogony, niczym wiewiórka. Są one na tyle długie, że Maine Coon potrafi się nim owinąć tworząc dodatkową izolację cieplną.

Choć Maine Coony to duże koty, są one niesamowicie przyjazne i mają dziecięcą ciekawość świata także jako dorosłe osobniki. Są bardzo inteligentne, zdystansowane do obcych i bardzo oddane i kochające wobec członków rodziny. Jeśli jednak szukasz kota, który będzie całymi dniami przesiadywał Ci na kolanach, to z pewnością nie będzie to Maine Coon. Pan Elvis przemieszcza się za mną po mieszkaniu krok w krok, towarzyszy mi we wszystkich domowych czynnościach, ale nie lubi nadmiernych czułości i przesiadywania na kolanach. Jeśli ma ochotę na pieszczoty, to tylko na własnych warunkach. Takie właśnie są Maine Coony. Teraz, gdy to piszę, Pan Elvis drzemie na fotelu obok mnie, bo bardzo nie lubi być sam. Ceni sobie obecność człowieka.

Wodoodporna sierść Maine Coonów sprawia, że nie boją się one wody tak histerycznie jak zwykłe koty. Kiedy się kąpiemy, Pan Elvis siedzi sobie na skraju wanny i bawi się wodą lub rozgarnia pianę. Sam też bywa kąpany. Kiedy był mały, było to koniecznością, bo miał jeszcze krótkie łapki i podczas załatwiania swoich spraw w kuwecie często brudził sobie futro. Tak ma wiele Maine Coonów do ok. 6 miesiąca. Potem problem sam znika. Dziś więc kąpiele są rzadsze, ale kiedy latem upały mocno dają popalić, sam domaga się kąpieli w letniej wodzie. Warto pamiętać – w letniej, nie zimnej – bo koty z natury mają wyższą temperaturę ciała niż ludzie.

Maine Coony uwielbiają się bawić. Są bardzo aktywne i czasami wygląda to przezabawnie, gdy kot wielkości małego tygrysa bawi się niczym mały kociak. Do tego są bardzo inteligentne – łatwo nauczyć je sztuczek, reagują na polecenia i swoje imię, co nie jest takie oczywiste w przypadku zwykłych kotów. Są bardzo przyjazne dla dzieci i tolerują inne zwierzęta, choć nie da się ukryć, że mają naturę dominującą. U nas w domu zdecydowanie najlepszym kompanem Pana Elvisa jest junior – moja rola sprowadza się raczej do karmienia i sprzątania kuwety. Kiedy junior wyjechał na wakacje z tatą kot długo szukał go i wypatrywał przez okno powrotu swojego człowieka. Ja w rankingu kociego towarzysza zajmuję zdecydowanie drugie miejsce.

O kotach mogłabym Wam pisać bez końca, ale wspomnę jeszcze o dwóch ważnych rzeczach. Pierwsza to pielęgnacja sierści. Ta ostatnia to chyba jedyna wada Maine Coona bo włosy są wszędzie i jest ich naprawdę dużo ze względu na puszyste i długie futro. Ale można się przyzwyczaić, bo nawet sprzątając kilka razy dziennie nie da się całkowicie tego wyeliminować. Sierść Maine Coona trzeba pielęgnować i wyczesywać (co z resztą on bardzo lubi), bo w przeciwnym razie luźne włosy zaczynają się kołtunić, co ani je nie jest ładne, ani wygodne, a może doprowadzić do chorób skóry. Jeśli już kołtun powstanie, trzeba go wyciąć, ale należy robić to bardzo ostrożnie, aby nie przeciąć delikatnej kociej skóry. Pan Weterynarz, który opiekuje się Elvisem ostrzegał nas, że już nie raz szył kota, który miał wycinane kołtuny.

Bardzo ważne jest też właściwie odżywianie. To duże koty, więc dla dobrej kondycji potrzebują dobrej, wysokomięsnej karmy. Dobrze wybierać karmy bezzbożowe oraz pozbawione sztucznych konserwantów, barwników czy zapychaczy, które mogą być silnym alergenem. To ważne, bo Maine Coony choć ogromne, bywają delikatnego zdrowia.

W przypadku tych kotów szczególne ważne są regularne wizyty u weterynarza, bo ze względu na swoje gabaryty mają tendencję do kardiomiopatii przerostowej, która często występuje u dużych kocich ras. Choroby serca nie są niestety uleczalne, ale wcześnie wykryte pozwalają przeżyć kotów wiele lat.

Lubicie koty? Znacie Maine Coony? A może chcecie dowiedzieć się o nich czegoś więcej?

Bezradnik